Фрактурата на клучната коска е една од најчестите фрактури, сочинувајќи 2,6%-4% од сите фрактури. Поради анатомските карактеристики на средниот дел од клучната коска, фрактурите на средниот дел од клучната коска се почести, сочинувајќи 69% од фрактурите на клучната коска, додека фрактурите на латералните и медијалните краеви на клучната коска сочинуваат 28% и 3%, соодветно.
Како релативно редок вид на фрактура, за разлика од фрактурите на средната клавикула кои се предизвикани од директна траума на рамото или пренос на сила од повреди на горниот екстремитет предизвикани од носење тежина, фрактурите на медијалниот крај на клавикулата најчесто се поврзуваат со повеќекратни повреди. Во минатото, пристапот кон лекување на фрактури на медијалниот крај на клавикулата обично беше конзервативен. Сепак, студиите покажаа дека 14% од пациентите со поместени фрактури на медијалниот крај може да доживеат симптоматско несоединување. Затоа, во последниве години, сè повеќе научници се наклонуваат кон хируршки третман за поместени фрактури на медијалниот крај кои го зафаќаат стерноклавикуларниот зглоб. Сепак, медијалните клавикуларни фрагменти се обично мали и постојат ограничувања за фиксација со употреба на плочи и завртки. Локалната концентрација на стрес останува предизвикувачко прашање за ортопедските хирурзи во однос на ефикасно стабилизирање на фрактурата и избегнување на неуспех на фиксацијата.
I. Инверзија на дистална клавикула LCP
Дисталниот крај на клучната коска дели слични анатомски структури со проксималниот крај, при што двата имаат широка основа. Дисталниот крај на компресионата плоча за заклучување на клучната коска (LCP) е опремен со повеќе отвори за заклучување на завртките, што овозможува ефикасна фиксација на дисталниот фрагмент.
Земајќи ја предвид структурната сличност меѓу двата, некои научници поставиле челична плоча хоризонтално под агол од 180° на дисталниот крај на клучната коска. Тие исто така го скратиле делот првично користен за стабилизирање на дисталниот крај на клучната коска и откриле дека внатрешниот имплант цврсто се вклопува без потреба од обликување.
Поставувањето на дисталниот крај на клучната коска во превртена положба и фиксирањето со коскена плоча на медијалната страна се покажа дека обезбедува задоволително прилагодување.
Во случај на 40-годишен машки пациент со фрактура на медијалниот крај на десната клучна коска, беше употребена инвертирана дистална челична плоча на клучната коска. Контролниот преглед 12 месеци по операцијата покажа добар исход на заздравувањето.
Инвертираната дистална клучна компресиска плоча (LCP) е најчесто користен метод на внатрешна фиксација во клиничката пракса. Предноста на овој метод е што медијалниот коскен фрагмент се држи со повеќе завртки, што обезбедува побезбедна фиксација. Сепак, оваа техника на фиксација бара доволно голем медијален коскен фрагмент за оптимални резултати. Ако коскениот фрагмент е мал или има интраартикуларна дробење, ефикасноста на фиксацијата може да биде нарушена.
II. Техника на вертикална фиксација со двојна плоча
Техниката со двојна плоча е често користен метод за сложени комминутирани фрактури, како што се фрактури на дисталниот хумерус, комминутирани фрактури на радиусот и улната и така натаму. Кога не може да се постигне ефикасна фиксација во една рамнина, за вертикална фиксација се користат челични плочи со двојно заклучување, создавајќи стабилна структура во две рамнини. Биомеханички, фиксацијата со двојна плоча нуди механички предности во однос на фиксацијата со една плоча.
Горната фиксациона плоча
Долната плоча за фиксирање и четири комбинации од конфигурации со двојна плоча
Време на објавување: 12 јуни 2023 година
