Грешките кај пациентите и местото на операцијата се сериозни и можат да се спречат. Според Заедничката комисија за акредитација на здравствените организации, вакви грешки може да се направат кај до 41% од ортопедските/педијатриските операции. За операција на 'рбет, грешка на местото на операцијата се јавува кога сегментот на пршленот или латерализацијата се неточни. Покрај тоа што не се решаваат симптомите и патологијата на пациентот, сегменталните грешки можат да доведат до нови медицински проблеми како што се забрзана дегенерација на дискот или нестабилност на 'рбетот кај инаку асимптоматски или нормални сегменти.
Исто така, постојат правни прашања поврзани со сегменталните грешки во хирургијата на 'рбетот, а јавноста, владините агенции, болниците и здруженијата на хирурзи имаат нулта толеранција за вакви грешки. Многу операции на 'рбетот, како што се дисектомија, фузија, ламинектомија декомпресија и кифопластика, се изведуваат со користење на постериорен пристап, а правилното позиционирање е важно. И покрај сегашната технологија за снимање, сегментните грешки сè уште се јавуваат, со стапки на инциденца кои се движат од 0,032% до 15% пријавени во литературата. Нема заклучок за тоа кој метод на локализација е најточен.
Научниците од Одделот за ортопедска хирургија при Медицинскиот факултет „Маунт Синај“, САД, спроведоа онлајн студија со прашалник, во која се сугерира дека огромното мнозинство хирурзи на ‘рбет користат само неколку методи на локализација и дека разјаснувањето на вообичаените причини за грешка може да биде ефикасно во намалувањето на хируршките сегментални грешки, во статија објавена во мај 2014 година во Spine J. Студијата беше спроведена со помош на прашалник испратен по е-пошта. Студијата беше спроведена со помош на линк до прашалник испратен до членовите на Северноамериканското здружение за ‘рбет (вклучувајќи ортопедски хирурзи и неврохирурзи). Прашалникот беше испратен само еднаш, како што е препорачано од Северноамериканското здружение за ‘рбет. Вкупно 2338 лекари го примија, 532 го отворија линкот, а 173 (стапка на одговор од 7,4%) го пополнија прашалникот. Седумдесет и два проценти од пополнетите беа ортопедски хирурзи, 28% беа неврохирурзи, а 73% беа лекари за ‘рбет во обука.
Прашалникот се состоеше од вкупно 8 прашања (Сл. 1) кои ги опфаќаа најчесто користените методи за локализација (и анатомски обележја и локализација со снимање), инциденцата на хируршки сегментални грешки и поврзаноста помеѓу методите на локализација и сегменталните грешки. Прашалникот не беше пилот-тестиран или валидиран. Прашалникот овозможува повеќекратни избори на одговори.
Слика 1 Осум прашања од прашалникот. Резултатите покажаа дека интраоперативната флуороскопија е најчесто користениот метод за локализација за хирургија на задниот торакален и лумбален 'рбет (89% и 86%, соодветно), проследено со радиографии (54% и 58%, соодветно). 76 лекари избраа да користат комбинација од двата методи за локализација. Спинозните процеси и соодветните педикули беа најчесто користените анатомски обележја за хирургија на торакалниот и лумбалниот 'рбет (67% и 59%), проследено со спинозните процеси (49% и 52%) (Сл. 2). 68% од лекарите признаа дека направиле грешки во сегменталната локализација во нивната пракса, од кои некои биле корегирани интраоперативно (Сл. 3).
Сл. 2 Користени методи за снимање и локализација на анатомски обележја.
Сл. 3 Лекар и интраоперативна корекција на грешки во хируршкиот сегмент.
За грешки во локализацијата, 56% од овие лекари користеле предоперативни рендгенски снимки, а 44% користеле интраоперативна флуороскопија. Вообичаените причини за грешки во предоперативното позиционирање биле неможноста да се визуелизира позната референтна точка (на пр., сакралниот 'рбет не бил вклучен во МРИ), анатомски варијации (лумбални поместени пршлени или ребра со 13 корени) и сегментални двосмислености поради физичката состојба на пациентот (неоптимален приказ на рендген). Вообичаени причини за грешки во интраоперативното позиционирање вклучуваат несоодветна комуникација со флуороскопистот, неуспех во репозиционирањето по позиционирањето (движење на иглата за позиционирање по флуороскопија) и неточни референтни точки за време на позиционирањето (лумбални 3/4 од ребрата надолу) (Слика 4).
Сл. 4 Причини за предоперативни и интраоперативни грешки во локализацијата.
Горенаведените резултати покажуваат дека иако постојат многу методи за локализација, огромното мнозинство хирурзи користат само неколку од нив. Иако хируршките сегментални грешки се ретки, идеално е дека тие се отсутни. Не постои стандарден начин за елиминирање на овие грешки; сепак, одвојувањето време за извршување на позиционирање и идентификувањето на вообичаените причини за грешки во позиционирањето може да помогне во намалувањето на инциденцата на хируршки сегментални грешки во тораколумбалниот 'рбет.
Време на објавување: 24 јули 2024 година
