Хируршките грешки на пациентот и локалитетот се сериозни и спречуваат. Според Заедничката комисија за акредитација на здравствени организации, ваквите грешки можат да се направат во до 41% од ортопедските/детските операции. За хирургија на 'рбетот, грешка во хируршкото место се јавува кога вертебралниот сегмент или латерализацијата е неточна. Покрај тоа што не успеа да се справи со симптомите и патологијата на пациентот, сегменталните грешки можат да доведат до нови медицински проблеми, како што е забрзана дегенерација на дискот или нестабилност на 'рбетот во инаку асимптоматски или нормални сегменти.
Исто така, постојат правни проблеми поврзани со сегментални грешки во хирургијата на 'рбетот, а јавноста, владините агенции, болниците и општествата на хирурзите имаат нула толеранција за вакви грешки. Многу операции на 'рбетот, како што се дисектомија, фузија, декомпресија на ламинектомија и кифопластика, се изведуваат со помош на задниот пристап, а важно е соодветно позиционирање. И покрај сегашната технологија за сликање, сè уште се појавуваат сегментални грешки, при што стапките на инциденца се движат од 0,032% до 15% пријавени во литературата. Не постои заклучок за тоа кој метод на локализација е најточен.
Научниците од Одделот за ортопедска хирургија на Медицинскиот факултет „Монт Синај“, САД, спроведоа студија за онлајн прашалник што сугерира дека огромното мнозинство на хирурзи на 'рбетот користат само неколку методи на локализација и дека појаснувањето на вообичаените причини за грешка може да биде ефективно во намалувањето на хируршките сегментални грешки, во една статија објавена во мај 2014 година во Spine J. Студијата беше спроведена со употреба на е -пошта до прашалник испратен до членовите на Северноамериканското здружение на 'рбетот (вклучително и ортопедски хирурзи и неврохирурзи). Прашалникот беше испратен само еднаш, како што беше препорачано од Северноамериканското здружение на 'рбетот. Вкупно 2338 лекари ја добија, 532 ја отворија врската, а 173 (стапка на одговор од 7,4%) го пополни прашалникот. Седумдесет и два проценти од комплетите биле ортопедски хирурзи, 28% биле неврохирурзи, а 73% биле лекари од 'рбетот на обука.
Прашалникот се состоеше од вкупно 8 прашања (Сл. 1) кои ги опфаќаат најчесто користените методи на локализација (и анатомски обележја и локализација на слики), инциденца на хируршки сегментални грешки и поврзаност помеѓу методите на локализација и сегменталните грешки. Прашалникот не беше тестиран или потврден пилот. Прашалникот овозможува повеќе избори за одговори.
Слика 1 Осум прашања од прашалникот. Резултатите покажаа дека интраоперативната флуороскопија е најчесто користениот метод на локализација за задната хирургија на торакалниот и лумбалниот 'рбет (89% и 86%, соодветно), проследено со радиографии (54% и 58%, соодветно). 76 Лекарите избраа да користат комбинација на двата метода за локализација. Спинозните процеси и соодветните педикули беа најчесто користените анатомски обележја за операција на торакална и лумбална 'рбет (67% и 59%), проследени со спинозни процеси (49% и 52%) (Сл. 2). 68% од лекарите признале дека направиле сегментални грешки во локализацијата во нивната пракса, од кои некои биле корегирани интраоперативно (Сл. 3).
Сл. 2 Користени методи за локализација на слики и анатомски обележја.
Сл. 3 Лекарот и интраоперативна корекција на грешки во хируршки сегмент.
За грешки во локализацијата, 56% од овие лекари користеле предоперативни радиографии и 44% користеле интраоперативна флуороскопија. Вообичаените причини за предоперативни грешки во позиционирањето беа неуспехот да се визуелизира позната референтна точка (на пр., Сакралниот 'рбет не беше вклучен во МНР), анатомски варијации (лумбално раселени пршлени или ребра од 13 корени) и сегментални нејаснотии заради физичката состојба на пациентот (субтоптимален дисплеј на зрачење). Вообичаени причини за интраоперативни грешки во позиционирање вклучуваат несоодветна комуникација со флуороскоп, неуспех на репозиционирање по позиционирање (движење на иглата за позиционирање по флуороскопија) и неточни референтни точки за време на позиционирањето (лумбална 3/4 од ребрата надолу) (Слика 4).
Сл. 4 Причини за предоперативни и интраоперативни грешки во локализацијата.
Горенаведените резултати покажуваат дека иако постојат многу методи на локализација, огромното мнозинство хирурзи користат само неколку од нив. Иако хируршките сегментални грешки се ретки, идеално тие се отсутни. Не постои стандарден начин да се елиминираат овие грешки; Како и да е, одвојувањето време за извршување на позиционирање и идентификување на вообичаените причини за грешки во позиционирање може да помогне во намалувањето на инциденцата на хируршки сегментални грешки во тораколмбалниот 'рбет.
Време на објавување: јули-24-2024
